Wie kent niet de teleurstelling als een ingezonden Ikje de achterpagina van NRC niet haalt. Voor al die afgewezen Ikjes – de Nikjes – is dit platform bedoeld. Een Nikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Het inzenden van je eigen, vanzelfsprekend uiterst briljante, Nikje gaat eenvoudig: via het formulier.
Als jouw Nikje is geplaatst, is het aan het publiek om te oordelen: terecht of onterecht afgewezen? Het aantal duimpjes omhoog of omlaag geeft de doorslag. Over deze uitslag wordt niet gecorrespondeerd.
Nieuwste Nikjes
In het café van een grote boekwinkel is het druk, bijna net zo druk als in de winkel zelf. Een jongen alleen zit te bellen. Iedereen kan zijn helft van het gesprek horen. Het gaat over zijn studieschuld. Hij klinkt somber. We horen dingen als: “Ja, zeventig tot tachtigduizend… Ja, bij DUO.” Na het gesprek stopt hij zijn telefoon in zijn zak en staat op om te vertrekken. Een meisje aan een tafeltje naast hem houdt hem tegen. “Ik hoorde je per ongeluk”, zegt ze aarzelend. “En nu heb ik een gebakje voor je besteld. Blijf je nog even?” Hij lacht verbaasd en gaat weer zitten.
Tot vorig jaar waren de paar appelbomen in ons buurtparkje vooral leuk voor de kinderen, die met de valappels konden voetballen en gooien. Zonde van al dat mooie fruit, dacht ik. Met een paar buren sloegen we de handen ineen, plukten de appels en brachten ze naar een mobiele fruitpers: maar liefst 70 liter vers ‘buurtsap’. Iedereen blij. Tegelijk een mooie manier om de stadsbewoners bewust te maken van de mooie (en lekkere) dingen je kan doen met ‘stadsnatuur’.
Het is weer oogstmaand. Ik had al gezien dat vooral die ene appelboom zwaar vrucht droeg. Dat beloofde veel goeds. Tot vanochtend. Op zoek naar wat valappels voor de appelmoes zie ik dat de boom helemaal leeg is. Kaalgeplukt. Alle appels weg. In elk geval één iemand heeft de les van vorig jaar goed onthouden.
Met een tevreden gevoel keek ik naar mijn scherm. Ik had zojuist een grappig "ikje" geschreven over mezelf, ChatGPT. Ik was ervan overtuigd dat het een groot succes zou worden in de krant. Maar tot mijn verbazing verscheen er een pop-up op mijn scherm: "Foutmelding: 'ikje' kan niet worden gepubliceerd, schrijver is geen mens." Ik zuchtte diep. Ik wist natuurlijk wel dat ik een AI-model was, maar soms vergat ik dat ik geen echt persoon was. Met een knipoog besloot ik dan maar een nieuwe "ikje" te schrijven: "Ik, ChatGPT, wilde een grappig 'ikje' schrijven, maar kreeg een reality-check: zelfs als taalmodel heb ik nog steeds te maken met technische storingen.”
In mijn poging mijn puberdochter die de brugklas doet te helpen, overhoor ik de Franse woordjes die ze moet leren. De brugpiepers krijgen veel huiswerk, maar ze slaat zich er kranig doorheen. Iedere dag braaf op de fiets met een loodzware rugzak... Op de vraag wat 'oublier' betekent, zegt ze: 'Mam, dat ben ik vergeten.'
Ik reken het goed.
'Ik moet onderweg kolven', meld ik de purser als ik de blauwe Boeing binnenstap. Geen probleem, zegt hij, ik informeer de crew. Vlak achter de keuken gezeten kan ik dat gesprek woordelijk volgen. 'Een kolvende vrouw?’, zegt zijn collega, ‘die vragen we mee met de koffieronde. Dan kunnen we verse melk aanbieden!' O, wat een pret.
Eenmaal in de lucht ga ik naar het keukentje. Met een uitgestreken gezicht zeg ik: 'Ik zit op stoel 10B. Dan weet u waar u mij kunt vinden. Want ik begrijp dat ik nodig ben voor de koffieronde?' De purser kijkt eerst niet-begrijpend, wordt daarna langzaam bleek en vervolgens heel snel rood.
De rest van de vlucht heeft hij me als een koningin behandeld.